Vast in de Oriënt Express

Al vroeg werden we gewekt door een tjilpende vogel. Daar wordt je vrolijk van als je vandaag op vakantie gaat.
Tegen tienen waren we bij Hannie en Bram. De trein zou om 10:36 vertrekken, dus mooi tijd voor een bakkie.
De Orient Express met de vier avonturiers vertrok mooi op tijd richting westen. We all make mistakes!!. In Arnhem konden we kiezen, of de trein naar Utrecht nemen en daar overstappen naar Schiphol, of een kwartier later de rechtstreekse trein naar Schiphol. Scheelt een overstap, maar je bent ook een kwartier later op Schiphol. Laten we maar een buffer inbouwen, met de NS weet je het nooit. Dus de eerste trein gepakt om in Utrecht over te stappen. Zoals gezegd, we all make mistakes!!
Ook de trein naar Utrecht vertrok keurig op tijd. We kregen al direct een schrikmomentje te verwerken. Hannie was haar tas met alle papieren (paspoorten, visa) vergeten in de andere trein. Maar ze was even vergeten dat ze eerst heel even in de 1e klas had gezeten. Gelukkig stond de tas daar nog keurig. Maar dat was maar een klein schrikmomentje vergeleken met wat nog komen zou.
Na een minuut of vier (bij Wolfheze, waar anders) ging de trein vol in de ankers. Een noodstop, dat was duidelijk. Helemaal als je ook nog voelt dat we ergens overheen rijden. Oei!!! Naast de GGZ instelling kwam de trein tot stilstand.
Dames en heren, het lijkt er op dat er ergens een aanrijding is met een persoon. We moeten even wachten. Nog geen minuut later, dames en heren, wij hebben zelf een aanrijding met een persoon. Dit gaat helaas wel even duren. Dat hadden we zelf ook al ingeschat. Daar sta je dan met je ingebouwde buffer van een kwartier. Als we de trein later hadden gepakt, die dus niet reed, dan hadden we in elk geval nog buiten de trein gestaan en had een van de kinderen ons wel weg kunnen brengen. Nu zaten we in de trein. En protocol is nou eenmaal protocol. Je komt de trein niet uit, ook al is het maar 200 meter lopen naar station Wolfheze. En dan begint het lange wachten. Terwijl buiten de hulpdiensten in alle rust af en aan liepen, er was immers geen haast meer, zaten wij druk heen en weer te bellen. Met de noodlijn van de reisorganisatie, met de kinderen. Je bent machteloos. Het rare is dat buiten iemand zich van het leven heeft beroofd, zijn of haar familie dit verschrikkelijke nieuws moet verwerken en wij maken ons druk om een vliegtuig.
Rond half één kregen we te horen dat de reserve-machinist was aangekomen en dat we spoedig weer terug zouden gaan naar Arnhem. Eindelijk een Orient Express die gevoel voor richting heeft. Dus Janneke in de auto naar Arnhem. Na een kwartier kwam de trein weer in beweging, Ineens was hij zijn richtinggevoel toch weer kwijt. Dames en heren we rijden nu verder naar station Ede-Wageningen waar u zult worden opgevangen door NS-personeel. Janneke gebeld en die reed maar gelijk door naar Ede-Wageningen. Tien minuten later kwamen we in Ede aan. Wat schetst onze verbazing? Geen behulpzame NS mensen, maar een wachtende trein naar.... jawel, Schiphol Airport, rechtstreeks. Janneke, maar weer gebeld, schat rij maar weer naar huis, deze optie zal waarschijnlijk sneller zijn. Dan hang je op en dan zie je de trein waarin je net zat richting Utrecht vertrekken. Waarna er wordt omgeroepen dat we even moeten wachten op een trein die er aan komt. Dat bleek onze ‘pech’trein te zijn die weer terug ging richting Arnhem.
Met drie minuten vertraging vertrokken we dan eindelijk. Het zou heel krap worden, dat was wel duidelijk, maar er was nog een kans. De trein zou om 14:00 uur aankomen, de incheckbalie zou om 14:15 sluiten. Het zou de race van ons leven worden, om maar een beetje in olympische stijl te blijven. Dus rennen, uitchecken (wie heeft dat bedacht?), rennen. Gelukkig was de incheckbalie niet aan de andere kant, maar redelijk dichtbij. Om 14:05 waren we er. Uiteraard hoefden we niet te wachten, wie komt er dan ook op zo’n laat tijdstip. Maar de vriendelijke dame van Qatar Airways stelde ons gerust, u gaat het wel redden hoor, maar wel een beetje doorlopen. De bloeddruk van ons vieren begon eindelijk wat te zakken.
De formaliteiten bij de security en de marechaussee vielen gelukkig mee. En de gate was ook niet ver. Pffff!!!!!!! Net gehaald. Wat een begin van de reis, zeg.
Om 15:15, right on schedule, vertrokken we richting Doha waar we om 23:30 plaatselijke tijd (21:30 Nederlandse tijd) aankwamen. De vervolgvlucht vertrok ook keurig op tijd. En om 8:55 lokale tijd zijn we veilig geland. Net aangekomen bij ons hotel aan de Indische Oceaan.
Nu even relaxen. Morgen staat onze eerste safari op het programma.

Ayobawan,
Bert, Holga, Hannie en Bram