The Bucket Family

Maandag
Je kunt niet zeggen dat we een saaie en luie vakantie hebben. Tot nu toe is het allemaal ontzettend afwisselend. Ook best inspannend. Als je wat wil zien dan moet je werken. Zo ook vandaag. Om vijf uur ging de wekker. Half zes stonden we beneden bij de receptie. De grote bus kon niet op de plek komen waar we naar toe gingen, dus stonden er 3 aftandse personenbusjes voor ons klaar. In kolonne ging het richting Horton Plains, een plateau op 2.100 meter hoogte.
We gingen hier een trail doen van ongeveer 9 kilometer.
Horton Plains is een nationaal park en het is aan de britse passie voor de jacht te danken dat dit ongerepte gebied bewaard is gebleven.
Het was koud en mistig vanochtend. We wisten niet wat we zagen toen we bij het park aankwamen. Het was nog geen zeven uur en er stonden honderden busjes als de onze. Het moest dus wel de moeite waard zijn om op dit onchristelijke tijdstip te vertrekken. Maar alle reisgidsen bevelen het aan om vroeg te gaan, later op de dag trekt er vrijwel altijd een dichte mist op en zie je niets. Tussen de chinezen vertrokken we. Het landschap was erg mooi. Af en toe wat hei, dan weer jungle. De tocht viel niet mee. Het was klimmen, dalen, klauteren, zuchten, hijgen en puffen. Na een paar kilometer kwamen we bij een prachtige waterval. Een brede rots waarover het water naar beneden kletterde. En verder ging het hijgen en puffen. Maar al gauw kon de jas wel uit. Na twee uur kwamen we dan aan bij het eind van de wereld, World’s End.
Er was niets teveel gezegd, het uitzicht was adembenemend mooi. Een dal dat een kilometer diep voor ons uitstrekte en daartussen flarden mist/wolken die omhoog trokken. De kloofwand ging recht naar beneden en er was geen afscheiding. Er vallen regelmatig mensen naar beneden werd ons door de gids verteld. Vorig jaar nog twee Australiërs. Het duurde twee dagen voor het rescueteam ze had gevonden. Dus toch maar enige afstand bewaren tot de rand. Dichter dan twee centimeter van de rand durfden we echt niet