Theeleuten

Zondag.
De bevolking in Sri Lanka is ontzettend vriendelijk. Als je in de tuktuk zit willen ze alles van je weten, behalve de pincode gelukkig. Waar kom je vandaan en hoe is het weer bij jullie? Wij vertellen dan trots dat het 12 graden vriest.
Zo aan de buitenkant is het in elk geval erg vriendelijk. Maar elke bevolking heeft natuurlijk zijn eigenaardigheden. Op onze eerste dag zagen we dat er een fotoshoot van een bruidspaar werd genomen. Nog nooit hebben we een bruid gezien die er zo ongelukkig uit zag. In eerste instantie snapten we het wel, wat een sukkel van een bruidegom was dat zeg. Maar daar trouw je toch niet mee? Dus we hadden al zo’n vermoeden dat het huwelijk gearrangeerd was.
Vandaag in de bus gaf onze Aar, we worden amikaler, uitleg over het ingewikkelde huwelijkssysteem. Ze kennen hier inderdaad gearrangeerde huwelijken. Daar worden bemiddelaars voor ingezet. Die zoeken een passende bruid of bruidegom aan de hand van de horoscopen van de potentiële ‘tortelduifjes’. Daarna volgt dan kennismaking over en weer. En als het dan klikt volgen een aantal ceremonies. Een er van is de witte-laken-met-rode-vlek ceremonie. Ook de kaste spelen nog een rol, al zou dat wel minder worden tegenwoordig, volgens ons Aar.
Vandaag gingen we richting de bergen, op weg naar de theeplantages. Halverwege hebben we een theefabriek en theeplantage bezocht. Dat was echt interessant om te zien. We werden door een mooie jongedame in traditionele kleren rondgeleid. Het was hard werken voor de werknemers, dat was wel duidelijk. In hoog tempo werd de thee verwerkt. Op de drogerij afdeling was het niet om te harden. Wat een hitte. De mensen werkten daar net zo hard. Vanaf nu zal thee drinken voor ons nooit meer hetzelfde zijn....
Na de rondleiding kregen we een aantal soorten thee te proeven. Was erg lekker.
En ja, daarna begon het feest. De looij-theeleuten stortten zich vol overgave op het leegkopen van de winkel. Kilo’s thee verdwenen in de tas. Dat vliegtuig komt straks niet meer van de grond, geloof dat maar.
Daarna nog even door de theeplantage gelopen, erg mooie natuur. Even verderop geluncht in een restaurant met een prachtig uitzicht.
Daarna kwamen we pas echt in het gebied van de theeplantages. Wat een schitterend mooie omgeving. Alle heuvels leken bedekt met een fris groen fluwelen tapijt. Het leek wel een sprookjeslandschap, zo mooi.
Tegen half drie kwamen we in Nuwara Eliya, door de locals uitgesproken als Noerélia, aan. Onze bus reed een rijlaan op van een hotel. Nou dat zag er echt fantastisch uit, minstens 5 sterren. Sawadee heeft het goed met ons voor. Wat nou precies de bedoeling was van deze manoeuvre zullen we wel nooit weten, maar de bus reed langs de ingang om vervolgens weer de weg op te rijden. Vijf minuten later kwamen we bij een parkeerplaats waar we moesten overstappen op zo’n prachtige moderne Indische bus uit 1951. Onze bus kon de oprijlaan van ons hotel niet nemen, dus moesten we overstappen. Onze bagage kwam met dezelfde bus even later. De ontvangst was wel in stijl. We werden ontvangen met een kopje thee. Nuwara Eliya wordt ook wel klein Engeland genoemd hier. De Britten, toen ze nog dachten dat de wereld aan hen toebehoorde, hebben hier hun sporen nagelaten. Veel engelse cottages te vinden in de omgeving van het hotel. Het hotel zelf heeft wel iets van Fawlty Towers. Verdere uitleg lijkt me daarmee wel overbodig.
Toen we de koffers in de kaners hadden gebracht zijn we te voet de stad ingegaan. Dit stadje ie niet erg groot, maar het verkeer is net zo erg als in Kandy. De modernste bussen dateren uit begin vijftiger jaren. Een stank dat die krengen produceren. En de tuktuk’s maken de luchtvervuiling compleet hier. Het stadje is een echte gribus. De mensen in Kandy zagen er nog relatief netjes uit vergeleken met hier. Het krioelt hier werkelijk van de mensen in de nauwe steegjes. De markten zijn wel leuk om overheen te lopen. Maar de visgeur dwingt je om snel de grote straat weer op te zoeken. Maar dan kom je een beetje van de regen in de drup, daar heb je weer die bussen en tuktuk’s.
De restaurantjes lokken je nou ook niet echt naar binnen. Op een gegeven moment zagen we een pizzahut, een vreetschuur die je in Nederland mijdt als de pest. Maar hier was het een hygiënisch paradijs. Dus daar maar gegeten. En het moet gezegd, het was echt lekker. Spaghetti bolognese smaakte meer dan voortreffelijk. In stijl zijn we weer naar het hotel terug gegaan, met de tuktuk. Elke keer weer een belevenis. In het hotel met een aantal van onze groep nog even heel gezellig geborreld. We hebben echt een leuke groep. Maar niet te laat, want om vijf uur, je leest het goed, gaat de wekker. We gaan met bijna de hele groep naar World’s End. Een prachtig uitzichtpunt op een kloof van een kilometer diep. We moeten daar eerst een uur voor rijden om daarna nog 9 kilometer (3 tot 4 uur wandelen) door de bergen te wandelen. We hebben vakantie. Toch???

Ayubowan
De globetrotters